"Yalnızlığa Övgü" – Özdemir Asaf – Yalnızlık ve Mutluluğun ÇelişkileriŞiir:
Mutluluğun gözü kördür,
Yalnızlık sağır.
Ondandır biri tökezleyerek yürür,
Öbürü uykusunda bile bağırır.
Mutluluk yalnız kendisini görür;
Unutur bu yüzden ilkin kendisini.
Yalnızlık kendi tutukluğunda özgür,
Boyuna bekler dönsün diye sesini.
Mutluluk alışır kendisine, ölümden beter;
Borçsuzluğuyla övünür, ama kedisi doğurmaz.
Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;
Boyuna kapısına döner, açan olmaz.
Mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykeli var..
Her ikisinin de saksılarında çiçek.
Biri hep başka bir renkle solar,
Öbürüyse ha açtı, ha açmayacak.
"Yalnızlığa Övgü" Şiirinin Teması:
Yalnızlık ve Mutluluk Arasındaki Çelişki
Mutluluk, gözü kör, yalnızca kendini görürken; yalnızlık sağır, fakat her şeyi duyar. Mutluluk geçici ve öznenin içinde kaybolur, fakat yalnızlık kendi özgürlüğünü tutuklulukta bulur. Yalnızlık hep bir bekleyişte, mutluluk ise var olanla yetinir. Mutluluk, borçsuzluğuyla övünür, ama sonunda hep yalnız kalır; yalnızlık ise gidecek bir yeri olmadığından dönüp durur. Çiçekler arasında, birinin rengi solar, diğeriyse açmakla açmamak arasında bir belirsizlikte kalır.🖋 Özdemir Asaf, bu şiirinde yalnızlığın ve mutluluğun zıtlıklarını derin bir şekilde işler. Yalnızlık, her zaman bir içsel özgürlük arayışı, mutluluk ise zamanla bir alışkanlığa dönüşür. Yalnızlık ve mutluluk, her biri farklı şekilde var olan, bir arada ama birbirinden farklı iki duygu durumudur.
Sizce yalnızlık mı daha özgür, yoksa mutluluk mu? Her ikisinin de kendine has etkileri var, değil mi? Düşüncelerinizi yorumlarda paylaşabilirsiniz.
Seslendirme:
Yalnızlık ve mutluluğun içinde bir denge bulmanızı dilerim.